Wij trappen de boel af met een diner bij ‘le Coq’. Een klein ongedwongen sfeervol restaurant bij de Westerhaven gerund door drie koks die zich de ‘drie musketiers’ noemen. Zij streven elke dag om met plezier hun vak uit te oefenen en de mooiste gerechten te presenteren. Een voor allen, allen voor een, een team met gelijke rechten. Wij de ‘wilde dertien’ strijken neer om zoveel mogelijk genot te ervaren en te drinken als otters, om de volgende dag naar omstandigheden zo’n goed mogelijke partij af te leveren. De gerechtjes komen met vlotte regelmaat, zijn technisch goed, maar niet baanbrekend, zeker niet vies. Koen vindt het boerenkoolgerechtje lekker. Het is intensief, al gauw verliezen wij de omgeving uit het oog. Goede gesprekken, heerlijke wijnen, nep-Pedro Ximenez. Eentje van de vier blonde dames voor in de zaak is zwanger, Paul neemt het maar half waar. Een suf stelletje lijkt doofstom te zijn. Twee lesbiennens of dikke vriendinnen genieten in stilte. Dan plots loop ik de zaak uit, het wordt mij te veel. Naar verluidt was het gratis toetje heerlijk.
Dan het tussenstuk lekker lallen en schaken in het café. Een enkeling red het nog naar de shotjesfabriek in de Peperstraat. Waar een chemische aanval de rest doet. De nacht valt.
Sommigen kunnen weinig slapen na al dit plezier en zijn daarom mooi ruim op tijd bij ons glorieuze speellokaal. Daar blijkt dat de tegenstanders op een volstrekt andere locatie zitten. Wel toepasselijk als zij tegen de locatieongebonden schakers spelen. Zij komen uit Sneek. In Sneek heb je de waterpoort. Voor deze poort staat het beeld van de hoorn des overvloeds, de cornucopia, attribuut van Fortuna. Als wij uit zouden hebben gespeeld, had ik mij zo voor kunnen stellen dat wij een soort dans om dit beeld zouden hebben gemaakt. Maar ja, wij spelen niet uit en onze tegenstanders zijn kwijt. Notatievellen hebben wij ook niet. Omdat Benno dadelijk supersmakelijke broodjes paling en makreel komt brengen, raakt niemand van slag. En de kleine problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Jetzt geht’s los! www.youtube.com/watch?v=1oaLc4wQXGQ
Renze wint als eerste in een siciliaan, waar wit kennelijk een stuk weg heeft gebokt. Bij Tjaart was het even met de ogen knipperen en hij zo stond al zo riant, dat het huilen was voor de witte stelling. Dat terwijl ikzelf toch hoop mocht koesteren op een vlotte partij. Na een klein experiment van mijn kant geeft mijn tegenstander op zet elf een stuk weg. Ik wikkel nonchalant masochistisch af, waarna de partij nog zestig zetten moet duren. Wel vlot gaat het bij Casper. Kuitert verdwaald in de Trompovski en Rupert zet mat. Ernst Jan pakt de zaken netjes aan en komt gewonnen te staan, toch komt er ergens zand in de raderen en moeten wij vrezen voor het ergste, maar dan komt het allemaal weer goed. Hummel vraagt om remise aan te bieden, maar wanneer hij dat naar eigen inzicht mag bepalen, doet hij dat niet! Ergens ramt hij een pion de witte stelling in en deze kurk wordt het einde. Tjitze speelt een puike pot tegen onze Floris, hoogst interessant eindspel, remise is het resultaat. Dan Arjan, ja ach, wat moet je daarover zeggen, ik krijg er een wat lullig gevoel bij. Moet hij dan verliezen, nee, de manier waarop, ook weinig spectaculair. Pijnlijk. Wij verheugen ons zeer dat hij weer in het Noorden komt wonen!
Wij drinken nog een klein drankje om deze overwinning op gepaste wijze te vieren. Pizza’s van mindere kwaliteit kunnen de pret niet drukken. Zo gaan we door en door en veranderen er kleine dingen tussendoor. Waarbij het natuurlijk wel van belang is om te vermelden dat het nogal vreemd is dat bij onze vereniging kennelijk gebruikelijk is dat ‘founders’ meer of andere kies- en vetorechten dan nieuw aangeworven leden hebben.